در سال 1357 امواج انقلاب اسلامي ايران روز به روز اوج ميگرفت و هيچ شهري نبود که شهدائي را تقديم انقلاب نکرده باشد.
واقعا در آن شرائط ملت ايران عزادارو سايه وحشت و اختناق رژيم شاه سراسر مملکت را فراگرفته بود . با نزديک شدن به تير ماه سال 1357 که مصادف با جشنهاي ميلاد خجسته حضرت وليعصر(عج)بود مردم ايران و مجامع اسلامي و هياتهاي مذهبي منجمله انجمن حجتيه طبق سنت هر ساله خود را براي برگزاري اين جشن باشکوه آماده کرده بودند.
امام خميني (ره) در آن زمان تشخيص دادند که براي نشان دادن اعتراض مردم و روحانيت معظم به سفاکيهاي شاه از برگزاري جشن خودداري شود و با انتشار اعلاميه اي از همگان خواستند که جشن نيمه شعبان آن سال برگزار نشود . رژيم شاه که از اين ابتکار امام راحل وحشت کرده بود و آبروي خود را در خطر مي ديد به انواع و اقسام نقشه ها و ترفندها متوسل شد تا بلکه جلوي اين حرکت اعتراضي روحانيت و رهبري انقلاب و مردم را بگيرد و سعي فراوان داشت که گروهها و هياتهاي مذهبي را تشويق و يا وادار به برگزاري جشن کند ولي بحمدالله آن نقشه با همگامي همه مردم و انجمنهاي ديني و هياتهاي مذهبي و قاطبه روحانيون معظم و مراجع تقليد خنثي گرديد.
البته در بعضي مناطق و يا هياتها و گروهها يا به بهانه عشق فراوان به صاحب الزمان و يا عدم درک شرائط بحراني آن روز و يا عدم اعتقاد به رهبري انقلاب و يا وابستگي به رژيم شاه و يا از روي ترس و کم ظرفيتي و يا دلائلي که خدشان داشتند ؛ جشنهاي پراکنده اي در اينجا و آنجا برگزار شد ولي نفعي براي رژيم شاه نداشت.
در اين ميان انجمن خيريه حجتيه مهدويه به سرپرستي مرحوم آيت الله شيخ محمود حلبي عليرغم فشارهارهاي ساواک و حکومت شاه و عليرغم اينکه طبق سنت هرساله براي کوري چشم دشمنان امام زمان مخصوصا فرقه ضاله بهائيت خود را براي برگزاري اين جشن باشکوه هرچه تمامتر آماده کرده بود از دستور امام راحل اطاعت کرده و بنا بر اسناد متعددي که از ساواک به جاي مانده با همگامي خود با انقلاب ؛ برگ زريني از تعهد شرعي و ديني و انقلابي خود را در عرصه تاريخ انقلاب اسلامي ايران ثبت نمود.
خوب است به دو سند از اين اسناد مندرج در کتاب انقلاب اسلامي به روايت اسناد ساواک - مازندران (ساري ) توجه کنيم :